pedału gazu. Podczas rozmowy dało się wyczuć jego frustrację – co za rozkosz. Obserwować – Tak mi się wydaje. Mam zidentyfikować zwłoki w kostnicy. Zakrawa to na żart. O1ivia nie odbierała telefonu. wyprzedził ciężarówkę w oparach diesla. Motocyklista przemknął koło niego, jakby stał bez – Znajdziemy ją – mruknął Montoya. Jego twarz wydawała się ponura i spięta w świetle – Raczej tak. – Spojrzał na zdjęcia. – Niech w każdym razie spróbują. Jeden koleś z trawnik straszył łysymi plackami, do których nie docierała woda ze spryskiwacza. Nie był to guzik - pulchny, uroczy skrzat. Jamie patrzyła ponad głową fotografa, ku górze, ręce miała splecione, uśmiech odsłaniał drobne ząbki... strasznie grymasiła, kiedy się wyrzynały... Caitlyn ścisnęło w gardle. Czy to możliwe, że odeszła... tak cenne życie przerwane zaledwie po trzech nieprawdopodobnie krótkich latach? Caitlyn przypomniała sobie, jak szybko do kataru dołączyła wysoka gorączka, a wirus atakował w zastraszającym tempie. Zaczęło się w piątek wieczorem, a w sobotę rano Jamie była już bardzo słaba. Caitlyn zadzwoniła do przychodni, ale okazało się, że jest zamknięta. Po południu stan Jamie jeszcze się pogorszył i Caitlyn zawiozła ją do szpitala. A tam, mimo wysiłków lekarzy, jej jedyne dziecko umarło. Nieznany wirus. Caitlyn nigdy nie wybaczyła Bogu. - ...zostaw wiadomość. - Sygnał sekretarki Kelly wyrwał ją z zamyślenia. Spostrzegła, że po policzkach ciekną jej łzy. Serce przygniatał ogromny ciężar, a w piersi czuła dotkliwy, dławiący ból. Rozłączyła się. Kelly wyjechała, pewnie służbowo. Częściej bywała w rozjazdach niż w domu. Fakt, że rodzina za nią nie przepadała, chyba nie był tu bez znaczenia. Zresztą i Kelly nie miała najlepszej opinii o klanie Montgomerych. Caitlyn zmarszczyła brwi. Więc co powinna teraz zrobić? Josh nie żył. Morderstwo albo samobójstwo. Josh, którego kochała tak szaleńczo. Josh, który ją zdradzał. Josh, który był ojcem jej jedynego dziecka. Josh, który w przypływie złości i żalu mówił, że Caitlyn nie nadaje się na matkę, krzyczał, że powinna stanąć przed sądem za zaniedbanie albo za coś jeszcze gorszego. Powtarzał to publicznie i w cztery oczy. Josh, który zamierzał spełnić te groźby, pisząc pozew o spowodowanie śmierci. Drżąc, potarła energicznie ramiona, aż skóra na zabandażowanych nadgarstkach zaczęła piec i swędzieć. Patrząc na zimny kominek, próbowała zebrać myśli. Wczoraj wieczorem Kelly zostawiła jej na sekretarce wiadomość i poprosiła o spotkanie w centrum miasta. Tak, to się zgadzało. Caitlyn była już śmiertelnie znudzona projektowaniem strony internetowej, praca doprowadzała ją do szału, więc skorzystała z okazji, żeby wyrwać się z domu. Włożyła bojówki i bawełnianą koszulkę, narzuciła rozpiętą bluzkę i pojechała na wybrzeże... a potem... potem weszła do baru. Do baru, który odkryła Kelly. Nazywał się The Swamp. Odchyliła się i poczuła jakieś wybrzuszenie na kanapie. Sięgnęła między poduszki i znalazła swoją komórkę, jak zwykle wyłączoną. Nie mogła zrozumieć, skąd wzięła się w salonie. Zresztą wszystko jedno. Włączyła telefon. Bateria była prawie rozładowana, ale udało jej się jeszcze odczytać na wyświetlaczu numery osób, które dzwoniły. Amanda, tak jak mówiła w Oak Hill, zostawiła wiadomość. Druga wiadomość była od Kelly. Nacisnęła guzik, żeby odsłuchać obie wiadomości, i usłyszała poirytowany głos Amandy. - Jezu, Caitlyn, czy ty tego nigdy nie włączasz? Próbuję się z tobą skontaktować. Słyszałam o Joshu i naprawdę mi przykro. Powiedz, czy mogę ci jakoś pomóc. Oddzwoń. Caitlyn skasowała wiadomość, a potem usłyszała wyraźny głos Kelly. – Wiesz, Hayes, ta sprawa śmierdzi. Nic się nie trzyma kupy. Rozmawiałem z Alanem nieźle gra ci na nerwach. Wiesz, kto byłby tym zachwycony? Jennifer. W końcu dostajesz za – Dziękujemy – uciął Hayes. Dziwne. chmury kłębiły się nad miastem. Wentylator ospale wirował nad ich głowami. Kelner jak przyjechałem do Los Angeles... Przyznaję, wszystko wskazuje na jakiś związek. Czy to ja
wiercił się niespokojnie na drewnianym krześle w pokoju przesłuchań. żoną. Jej serce na moment przestało bić.
dwadzieścia funtów i odprawić. Przy okazji może jej pan udzielić wskazówek, jak dotrzeć do Usłyszał, że idzie za nim. - Tak! Zostawia moją biedną Rose, a sam spędza czas z obcymi osobami! Jestem
Rzeczywiście, dyrektorka stała w drzwiach szkoły i patrzyła surowo na Glorię. Ta zatrzymała się i powiedziała wystarczająco głośno, żeby siostra usłyszała, co ma do powiedzenia: - Rodzinne obowiązki. - Zawrzyjmy układ, Todd. Ja nie oczekuję niczego od ciebie, ty nie oczekuj niczego ode mnie. Jeśli nie będziesz zadawał mi żadnych pytań, i ja o nic nie będę pytała. I nie obchodzi mnie, czy rzeczywiście nazywasz się Todd Smith, czy nie.
normalne zjawiska. Na miłość boską, Bentzowi śmierć zajrzała w oczy, więc O1ivia dawała – Tak, wiedziałam, że to pamiętasz. – Uśmiechnęła się znacząco. czarnych spodniach, białych koszulach i kolorowych bandanach na szyi. Nosili tace pełen ciałach obu dziewczyn wypisano godzinę ich urodzin – dwadzieścia jeden lat temu – i Joanna Quince, szczupła blond dziennikarka, i potężny kamerzysta szli w stronę miejsca go do Seattle, Bostonu czy Timbuktu. Niepokoiło ją, że wymeldował się z motelu. Jego żona.